Η χρονιά είχε αρχίσει με τις καλύτερες προοπτικές για έναν τεταρτοετή μαθητή της Σχολής Ευελπίδων, Δεκανέα μάλιστα, τον Σεπτέμβριο του 1973, ο οποίος στο τέλος της χρονιάς θα αποφοιτούσε και θα ονομαζόταν Ανθυπολοχαγός και βασικά θα έφευγε από το χρυσό κλουβί της Σχολής. Δεν είχα ενημερωθεί για τα σχέδια άλλων που θα επηρέαζαν τη ζωή μου.
Κάθε φορά που ξεκινούσα από την Αχ. Παράσχου για να επιστρέψω μετά από "έξοδο ", εκεί ήταν το σπίτι μου, που ήταν και σπίτι πολλών συμμαθητών μου που εκεί άλλαζαν εμφάνιση προκειμένου να ταξιδέψουν προς την ιδιαιτέρα πατρίδα τους το Σαββατοκύριακο, δύο βήματα από τη Σχολή, μα κάθε φορά, άκουγα τον Μπιθικώτση από ένα μικρό κασετόφωνο να μου τραγουδά : " Που το πάνε το παιδί, χελιδόνι στο κλουβί....".
Και τα τέσσερα χρόνια της Σχολής δεν μπόρεσα να συνηθίσω "την μάντρα". Το καταφύγιό μου ήταν η βιβλιοθήκη, όπου αφού διάβασα ότι βιβλία υπήρχα για τη φωτογραφία και την σκηνοθεσία, και τα διάβασα όλα όσα υπήρχαν, μετά άρχισα να διαβάζω ότι είχε σχέση με ψυχολογικές επιχειρήσεις και εκεί κόλλησα. Εκεί έμεινα, δεν τα διάβασα όλα, όχι γιατί κουράστηκα, ούτε γιατί τέλειωσαν, αλλά γιατί ήταν ατέλειωτα. Έτσι κάποια πράγματα τα έβλεπα κάπως διαφορετικά από τους άλλους, όπως τα του Πολυτεχνείου.
Λόγω λοιπόν των ημερών θέλω, με λίγα λόγια να περιγράψω πως είδα το Πολυτεχνείο εγώ. Από την δική μου πλευρά, χωρίς προκαταλήψεις και με απόλυτη αλήθεια.
Η ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί ήταν σαφώς εχθρική. Μας έλεγαν ότι οι ευρισκόμενοι μέσα στο Πολυτεχνείο πετούσαν νεράντζια με ξυραφάκια στους διερχόμενους απέξω Ευέλπιδες. Εγώ πάντως δεν είδα τραυματία Εύελπι και ούτε φαντάζομαι ότι κάποιος με στολή, με βάση το κλίμα της εποχής θα περνούσε από το πεζοδρόμιο της Πατησίων εμπρός από το Πολυτεχνείο, ούτε καν από την απέναντι μεριά του δρόμου.
Μέσα στη Σχολή ακούγαμε διάφορα αλλά στην ουσία δεν παίρναμε είδηση τι γινόταν έξω. Μέσα στη σχολή είχαν έρθει και Ειδικές Δυνάμεις, ίσως ένας Λόχος, τους οποίους και κάποια στιγμή τους χάσαμε. Που πήγαν και τι έκανα εγώ προσωπικά δεν κατάλαβα. Αυτό που κατάλαβα όμως ήταν ότι ήταν παιδιά σαν και εμάς, που θα έκαναν ότι τους διέταξαν, όπως και εμείς, οι μαθητές της Σχολής.
Το βράδυ του Πολυτεχνείου, είμαστε στα "μελετητήρια", όπως λέγαμε τις αίθουσες διδασκαλίας, όπου τότε υποτίθεται ότι μελετούσαμε. Υπήρχαν κάτι λαθραία ραδιοφωνάκια από όπου ακούγαμε την Δαμανάκη και αργότερα, επειδή ήταν και ο καιρός ζεστός και είχαμε τα παράθυρα ανοικτά, έφθασαν και τα δακρυγόνα. Ακόμα δεν είχε γίνει το μπάμ.
Κάποια στιγμή πήγαμε στους θαλάμους και οι βαθμοφόροι παραλάβαμε πυρομαχικά. Παραλάβαμε όσα προβλέπονται "μετά του όπλου". Τώρα δεν θυμάμαι αν τα μοιράσαμε στους άνδρες μας οι τα αφήσαμε κάτω από τα κρεβάτια μας στους θαλάμους.
Βάση του σχεδίου θα παίρναμε μέτρα ασφαλείας γύρω από την σχολή. Εγώ με την ομάδα μου είμουν εμπρός από τη Σχολή επί της οδού Μουστοξύδι, στα φανάρια στη διασταύρωση με Βαλτινών.
Από εκεί ακούγαμε αλλά δεν βλέπαμε τίποτε, μέχρι κάποια στιγμή που φάνηκε ένα μπουλούκι καταδιωκόμενο από αστυνομικούς να έρχεται προς εμάς. Κρατήσαμε τις θέσεις μας, δεν μας πλησίαζαν αλλά έφυγαν από τα πλάγια προς το Πεδίο του Άρεως.
Δεν ξέρω τι πίστευαν, αλλά μας γύριζαν την πλάτη και έτρωγαν ξύλο από τους αστυνομικούς αλλά προς εμάς δεν έρχονταν. Σιγά σιγά υποχωρήσαμε προς τη Σχολή, αφού δεν υπήρχε λόγος πλέον να μένουμε εκεί, έφευγαν από δίπλα όπως είπα και τελικά πάνω στο μπέρδεμα βάλαμε και καμιά πενηνταριά από τους διαδηλωτές ή όπως αλλιώς τους έλεγαν μέσα στη Σχολή.
Βρε να μην υπάρχει ένας φοιτητής; Έτσι για δείγμα. Θυμάμαι ότι σε έναν είχαν βρεθεί όπως έλεγαν ναρκωτικά, αλλά πολύ αμφιβάλω αν ήταν αλήθεια. Η άποψή μου είναι ότι τα άτομα που ήταν εκεί ούτε ήξεραν που ήταν ούτε κατάλαβαν τι γινόταν. Κάποια στιγμή τους πήγαν στο γυμναστήριο και από εκεί τους χάσαμε. Ούτε ξανακούσαμε γι' αυτούς.
Εκείνο το βράδυ πάντως δεν έπεσε από εμάς ούτε ένας πυροβολισμός.
Μετά τα γεγονότα αυτά, αργά το βράδυ, πολλοί από τη Σχολή, πήγαν από περιέργεια μέχρι και το Πολυτεχνείο και μας έλεγαν ότι δεν κατάλαβαν και πολλά πράγματα, ώστε να οδηγηθούν σε κάποιο συμπέρασμα.
Προσωπικά πιστεύω, και μετά την εμπειρία τόσων ετών, ότι η όλη δράση και αντίδραση την ημέρα της εισόδου στο Πολυτεχνείο των δυνάμεων καταστολής, ήταν σχεδιασμένες από τα ίδια άτομα. Για ποιο λόγο; Ίσως για να "πέσει" ο Παπαδόπουλος, ίσως για να δημιουργηθούν ήρωες για το μέλλον, ίσως για οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που έγινε. Γιατί εάν ήθελαν να μη γίνει δεν θα άφηναν τόσο κόσμο να μπει μέσα στο Πολυτεχνείο και γιατί ποτέ δεν έχασαν τον έλεγχο των πράξεών τους.
Θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια; Δεν νομίζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου