Το καλύτερο μήνυμα που διάβασα!

Η γυναίκα μου μού πρότεινε να βγω με άλλη γυναίκα.

    «Γνωρίζεις πολύ καλά πως την αγαπάς» μου είπε μια μέρα ξαφνιάζοντας με. Η ζωή είναι πολύ σύντομη, αφιέρωσε της χρόνο».

    «Μα εγώ ΕΣΕΝΑ αγαπώ», της είπα έντονα.

    «Το ξέρω. Εξ ίσου όμως αγαπάς κι εκείνη».

    Η άλλη γυναίκα, την οποία η γυναίκα μου ήθελε να επισκεφθώ, ήταν η μητέρα μου, χήρα εδώ και χρόνια. Όμως οι απαιτήσει της δουλειάς και των παιδιών με ανάγκαζαν να την επισκέπτομαι αραιά και πού.

    Εκείνο το βράδυ της τηλεφώνησα και την προσκάλεσα έξω σε δείπνο και μετά για κινηματογράφο.

    «Τί συμβαίνει; Είσαι καλά;», με ρώτησε.

    Η μητέρα μου είναι από τους ανθρώπους πού εκλαμβάνει ένα νυχτερινό τηλεφώνημα ή μια αναπάντεχη πρόσκληση ως αρχή κακών μαντάτων.

    «Νόμιζα πώς θα ήταν καλή ιδέα να περνούσαμε λίγο χρόνο μαζί» της απάντησα. «Οι δυο μας μόνοι... Τι λες;».

    Σκέφθηκε λιγάκι και απάντησε: «θα το ήθελα πολύ».

    Εκείνη την Παρασκευή, καθώς οδηγούσα μετά το γραφείο για να πάω να την πάρω, αισθανόμουν περίεργα. Ήταν ο εκνευρισμός που προηγείται ενός ραντεβού... Και πώς τα φέρνει η ζωή, όταν έφθασα στο σπίτι της, παρατήρησα πως και η ίδια ήταν φοβερά συγκινημένη!

    Με περίμενε στην πόρτο φορώντας το παλιό καλό παλτό της, είχε περιποιηθεί τα μαλλιά της και ήταν ντυμένη με το φόρεμα με το όποιο είχε εορτάσει την τελευταία επέτειο του γάμου της. Το πρόσωπο της χαμογελούσε, ακτινοβολούσε φως, όπως το πρόσωπο ενός αγγέλου.

    «Είπα στις φίλες μου ότι θα βγω με το γιό μου και όλες τους συγκινήθηκαν», μου είπε καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητο μου. «Δεν μπορούν να περιμένουν μέχρι αύριο για να μάθουν τα πάντα για τη βραδινή έξοδο μου».

    Επήγαμε σε ένα εστιατόριο όχι από τα καλά, αλλά με ζεστή ατμόσφαιρα. Η μητέρα μου με έπιασε από το μπράτσο σαν να ήταν η Πρώτη Κυρία της χώρας.

    Μόλις καθίσαμε, έπρεπε εγώ να της διαβάσω τον κατάλογο με τα φαγητά. Το μόνο που «έπιαναν» τα μάτια της ήταν κάτι μεγάλες φιγούρες

    Μόλις έφθασα στη μέση του καταλόγου, σήκωσα το πρόσωπο μου. Η μαμά μου καθόταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού και με χάζευε. Ένα νοσταλγικό χαμόγελο πέρασε από τα χείλη της.

    «Εγώ ήμουν αυτή που σου διάβαζε τον κατάλογο, όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι;».

    «Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να ξεκουραστείς και να μου επιτρέψεις να σου ανταποδώσω τη χάρη», απάντησα.

    Κατά τη διάρκεια τού γεύματος είχαμε μια ευχάριστη συζήτηση, τίποτα το εξαιρετικό, απλά το πώς περνάει ο καθένας μας κάθε μέρα.

    Μιλούσαμε για ώρες, που τελικά χάσαμε την ταινία στον κινηματογράφο.

    «Θα βγω μαζί σου την επόμενη φορά, αν μου επιτρέψεις να κάνω εγώ την πρόταση», μου είπε η μητέρα μου καθώς την επέστρεφα στο σπίτι. Την φίλησα, την αγκάλιασα.

    «Πώς πήγε το ραντεβού;» θέλησε να μάθει η γυναίκα μου μόλις μπήκα στο σπίτι εκείνο το βράδυ.

    «Πολύ όμορφα, σ’ ευχαριστώ. Περισσότερο κι απ’ ό,τι περίμενα», της απάντησα.

    Μερικές μέρες αργότερα η μητέρα μου «έφυγε» από ανακοπή της καρδιάς. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα.

    Λίγο καιρό μετά, έλαβα έναν φάκελο από το εστιατόριο όπου είχαμε δειπνήσει ή μητέρα μου κι εγώ. Μέσα είχε ένα σημείωμα πού έγραφε:

    «Τό δείπνο είναι προπληρωμένο. Ήμουν σχεδόν βέβαιη πως δέν θά μπορούσα νά παρευρεθώ, κι έτσι πλήρωσα γιά δύο άτομα, γιά σένα καί τη σύζυγο σου. Δέν θά μπορέσεις ποτέ σου νά αισθανθείς τί σήμαινε εκείνη η βραδιά γιά μένα, Σέ αγαπώ!».

    Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τη σπουδαιότητα τού να είχα πει εγκαίρως «ΣΕ ΑΓΑΠΩ».

    Συνειδητοποίησα ακόμη τη σπουδαιότητα του να δίνουμε στους αγαπημένους μας το χρόνο που τους αξίζει. Τίποτα στη ζωή δεν είναι και δεν θα είναι πιο σημαντικό από την οικογένειά σου. Αφιέρωσε χρόνο σ’ αυτούς που αγαπάς, γιατί αυτοί δεν μπορούν να περιμένουν.

    Εάν ζει η μητέρα σου…Απόλαυσε τη στιγμή.

    Εάν δεν ζει…. Να τη θυμάσαι.

    Εάν έχεις μητέρα… Δώσε αυτό το μήνυμα να το διαβάσουν.

    Αμέσως θα κάνετε κάποιον να αισθανθεί κάτι για κάποια που ξέχασε, γι’ αυτό το υπέροχο όν που αποκαλείται ΜΗΤΕΡΑ!

    Και να θυμάσαι πάντοτε· Ο χρόνος ποτέ δεν συγχωρεί! Ούτε μπορεί να γυρίσει πίσω.