Ημέρα Τιμής του Ήρωα των Ηρώων Ιωάννη Βελισσαρίου

     
       Εορτάσθηκε στην Κύμη η ημέρα τιμής προς τον Ήρωα των Ηρώων Ιωάννη Βελισσαρίου, σήμερα Κυριακή 3 Ιουνίου 2012, στο λόφο του Προφήτη Ηλία όπου και το άγαλμα του Ήρωα.

Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Καρυστίας και Σκύρου κ.κ.Σεραφείμ, ο Δήμαρχος Κύμης - Αλιβερίου κ. Δ. Θωμάς, οι Αντιδήμαρχοι κ.Α.Μπάτσα, κ.Β. Παππάς, κ.Μ. Ρήγας , Ν. Μπότης, ο Πρόεδρος της Δ.Κ.Κύμης κ.Α. Μαργέλης, οι Σύμβουλοι του Δήμου κ. Κ.Κουιμιτζή και Ζ. Καραγιάννη, αντιπροσωπείες της Σχολής Πεζικού υπό τον Υποδιοικητή κ.Δαβιώτη, του Τάγματος "Ιωάννου Βελισσαρίου" της Σχολής Ευελπίδων με Αξιωματικούς και Ευέλπιδες, της Ένωσης αποστράτων Αξιωματικών νομού Ευβοίας υπό  τον Πρόεδρο Αντιστράτηγο ε.α. κ Ε.Ρήγα, του γραφέιου και του συνδέσμου Εφέδρων Αξιωματικών νομού Ευβοίας, του Συλλόγου των εν Αττική Κυμαίων υπό την Πρόεδρο κ Παπαδοπούλου-Βότση Μαρία,των Δημοτικών σχολείων υπό τους δασκάλους τους, των τοπικών στρατιωτικών και λοιπών αρχών και πλήθος κόσμου Κυμάιων και μη.

Η Αντιδήμαρχος κ. Α. Μπάτσα οργάνωσε την εκδήλωση, η Σύμβουλος κ. Κ. Κουιμιτζή επιμελήθηκε της όλης προετοιμασίας και την παρουσίαση έκανε η καθηγήτρια κ. Ε. Γιάνναρη, η οποία απήγγειλε και τον ύμνο προς τιμή του Ήρωα υπό την μουσική υποστήριξη του κ. Π.Θεοδώρου.
Τον πανηγυρικό της ημέρας, ο οποίος παρατήθεται στη συνέχεια εκφώνησε ο Υποστράτηγος ε.α. Α. Μαργέλης .

ΙΩΑΝΝΗΣ   ΒΕΛΙΣΣΑΡΙΟΥ

26.11.1861-12.07.1913

            Ο Ιωάννης Βελισσαρίου ( Πλοέστι Ρουμανίας, 26 Νοεμβρίου 1861 - Κρέσνα, 12 Ιουλίου 1913) ήταν αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, ήρωας των Βαλκανικών Πολέμων. Διακρίθηκε ιδιαίτερα στη Μάχη του Μπιζανίου όπου η ελληνική νίκη οφείλεται στην αποφασιστικότητά του, αναγκάζοντας τον οθωμανικό στρατό να παραδοθεί άνευ όρων. Ο Βελισσαρίου αναδείχθηκε σε μια από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της Στρατιωτικής Ιστορίας της νεότερης Ελλάδας.  Σκοτώθηκε στη Μάχη της Κρέσνας τις τελευταίες ημέρες του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου.             Ο πατέρας του ήταν εύπορος κτηματίας και είχε μεταναστεύσει στη Ρουμανία από την Κύμη της Εύβοιας. Στις 11 Μαρτίου 1881, έχοντας τελειώσει τις γυμνασιακές σπουδές του, ο Βελισσαρίου κατετάγη στον Στρατό ως κληρωτός, προκειμένου να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Κατά τη διάρκεια της θητείας του προήχθη, ως εθελοντής, στον βαθμό του δεκανέα. Το 1884, και ενώ είχε ήδη προαχθεί στον βαθμό του λοχία ή του επιλοχία, κατατάχθηκε κατόπιν εξετάσεων στη δεύτερη εκπαιδευτική σειρά της Στρατιωτικής Σχολής Υπαξιωματικών (ΣΣΥ), από την οποία αποφοίτησε στις 7 Οκτωβρίου 1887 ως ανθυπολοχαγός πεζικού.

             

           

Από τις 25 Φεβρουαρίου 1894 μέχρι τις 24 Φεβρουαρίου 1897, ο ανθυπολοχαγός Βελισσαρίου διετέλεσε αστυνόμος. Με την έναρξη των επιχειρήσεων του Ελληνοτουρκικού Πολέμου του 1897, βρέθηκε να υπηρετεί ως διμοιρίτης στον 4ο Λόχο του ΙΙΙ/5 Τάγματος Πεζικού, που υπαγόταν στη 2η Ελληνική Ταξιαρχία. Εκεί έδειξε τα πρώτα δείγματα της ανδρείας του διατηρώντας τη θέση του στη διάβαση της Μελούνας, ακόμη και όταν όλες οι γειτονικές, φίλιες δυνάμεις είχαν συμπτυχθεί.

Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος

           Κατά τη διάρκεια του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, ο Βελισσαρίου υπηρέτησε ως διοικητής τάγματος του 4ου Συντάγματος Πεζικού, της ΙΙας Μεραρχίας, συμμετέχοντας από την πρώτη ημέρα στις επιθετικές επιχειρήσεις. Η Μάχη του Σαρανταπόρου, αποτέλεσε μάλιστα μία από εκείνες στις οποίες για μία ακόμη φορά διακρίθηκε για τις ηγετικές του δυνάμεις.           Αργότερα συμμετείχε στην Μάχη του Μπιζανίου για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων. Ο αγώνας ξεκίνησε  από τις αρχές Δεκεμβρίου του 1912 και συνεχίστηκε και το πρώτο δεκαήμερο του Ιανουαρίου του 1913, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο ταγματάρχης Βελισσαρίου στις επιχειρήσεις αυτές υπαγόταν στο 1ο Σύνταγμα Ευζώνων. Κατά τις πρώτες ημέρες μάλιστα, τραυματίστηκε ελαφρά στο πόδι και νοσηλεύτηκε για μικρό διάστημα.

           Μετά την αποτυχία των παραπάνω επιχειρήσεων, στις 16 Φεβρουαρίου, το Γενικό Στρατηγείο εξέδωσε διαταγές για νέα επίθεση ενάντια στα Ιωάννινα.

          Μετά από σκληρές μάχες και με τους άνδρες του βουτηγμένους μέχρι το γόνατο στους βούρκους της περιοχής ο Βελισσαρίου κατάφερε να διεισδύσει ανάμεσα σε τρία τουρκικά οχυρά που ακόμη δεν είχαν παραδοθεί (οχυρά Χιντζηρέλου, Μπιζανίου και Καστρίτσας) και μαζί με τον Ιατρίδη και το τάγμα του κατέλαβε το χωριό Άγιος Ιωάννης, συλλαμβάνοντας πολλούς αιχμαλώτους και κυριεύοντας μεγάλες ποσότητες εχθρικού υλικού. Τα δύο τάγματα εγκατέστησαν άμεσα προφυλακές και έκοψαν τα τηλεφωνικά και τηλεγραφικά καλώδια, διακόπτοντας την επικοινωνία των Ιωαννίνων με το Μπιζάνι. Την υπόλοιπη νύκτα οι άνδρες των δύο ταγμάτων αιχμαλώτισαν 37 αξιωματικούς και 935 οπλίτες του Τουρκικού Στρατού που υποχωρούσαν και διέρχονταν από την περιοχή, χωρίς να γνωρίζουν τη διείσδυση των ευζώνων του Βελισσαρίου και του Ιατρίδη, ενώ ταυτόχρονα προώθησαν τις θέσεις τους προς τα Γιάννενα.

           Περί τις 23.00 της 20 Φεβρουαρίου ο Βελισσαρίου διέκρινε δύο πολύ μεγάλους φανούς πίσω από του οποίους σύντομα εμφανίστηκαν ο επίσκοπος Δωδώνης μαζί με αντιπροσωπεία  Τούρκων Αξιωματικών, οι οποίοι έφερναν επιστολή των ξένων προξένων και του Εσσάτ Πασά με τις προτάσεις για παράδοση των Ιωαννίνων. Η παράτολμη ενέργεια των Βελισσαρίου και Ιατρίδη, έκανε τους Τούρκους να πιστέψουν πως έξω από τα Ιωάννινα είχε συγκεντρωθεί μεγάλη ελληνική δύναμη και άρα κάθε αντίσταση ήταν μάταιη!

        Και παρέδωσαν τα Ιωάννινα. Μάλιστα στο σημείο αυτό πρέπει να αναφέρουμε το εξής περιστατικό.

        Ο Τούρκος Στρατηγός Εσσάτ, πρότεινε, όπως είναι το έθιμο, το σπαθί του στον Βελισσαρίου, ως πράξη υποταγής  και ο Ήρωας του απάντησε να το κρατήσει διότι είναι άξιος αυτής της τιμής. Μετά από χρόνια ο Εσσάτ αποστρατεύτηκε και έστειλε το σπαθί του στον Βελισσαρίου, ο οποίος όμως είχε είδη σκοτωθεί και το παρέλαβε ο Στρατηγός Πάγκαλος, του οποίου ο εγγονός, πρώην υπουργός το παρέδωσε στο Πολεμικό Μουσείο, μαζί με την σχετική Αλληλογραφία.   

 

Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος

 Στον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο ο Βελισσαρίου συμμετείχε μεταξύ άλλων και στη Μάχη Κιλκίς-Λαχανά, όπου το 1ο Σύνταγμα Ευζώνων ενεργούσε υπό τις διαταγές της VIης Μεραρχίας.

Κινούμενος έφιππος και ακάλυπτος περνούσε από τις θέσεις όλων των ανδρών του για να τους εμψυχώνει. Έτσι είχε κερδίσει την προσωνυμία «μαύρος καβαλάρης». Στις 16.00 της 21 Ιουνίου ο ταγματάρχης Βελισσαρίου με το τάγμα του εισήλθε στον Λαχανά. Αμέσως μετά μαζί με τον 1ο λόχο του 4ου Συντάγματος Πεζικού (υπό τον λοχαγό Γεώργιο Ζήρα) ξεκίνησαν καταδίωξη των υποχωρούντων Βουλγάρων, χωρίς να τους δώσουν χρόνο για να ανασυνταχθούν και να εγκατασταθούν αμυντικά στα παρακείμενα υψώματα, προκαλώντας τους τον πανικό.

Κατά τη διάρκεια των ίδιων επιχειρήσεων, στις 26 Ιουνίου, η Στρατιά Μανουσογιαννάκη κινούμενη, για την κατάληψη του Μπέλες,   ανέθεσε στην VIη Μεραρχία να καταλάβει με τάγμα της τη δίοδο τη λεγόμενη«Σιδηρά Πύλη»,( Δεμίρ Καπού στα τουρκικά). Το τάγμα που εκλήθη να φέρει σε πέρας την αποστολή ήταν το 9ο Τάγμα Ευζώνων, του Βελισσαρίου.

Στις 12 Ιουλίου 1913 η VIη Μεραρχία, συμμετέχοντας με άλλες δυνάμεις στην μάχη της Κρέσνας, ανέλαβε   την αποστολή   να κυκλώσει το άκρο της αμυνόμενης βουλγαρικής παράταξης. Σύντομα, με τον τρόπο που εξελίχθηκαν οι μάχες, τον ρόλο εμπροσθοφυλακής ανέλαβε το 9ο Τάγμα Ευζώνων του Βελισσαρίου. Κατά τη διάρκεια της μάχης για την κατάληψη του υψώματος 1378, στο οποίο είχαν εγκατασταθεί αμυντικά οι βουλγαρικές δυνάμεις, ο Βελισσαρίου και οι άνδρες του αντιμετώπισαν ισχυρή αντίσταση, ενώ οι απώλειες των ελληνικών δυνάμεων ήταν μεγάλες.Στην πιο κρίσιμη στιγμή της μάχης (και αφού προηγουμένως είχε πολεμήσει με πέτρες και βράχους τους Βουλγάρους, λόγω έλλειψης πυρομαχικών) ο Βελισσαρίου σηκώθηκε όρθιος και κραδαίνοντας το περίστροφό του φώναξε ώστε να ακουστεί από όλους: «Όποιος θέλει την νίκη ή αλλιώς τον θάνατο ας με ακολουθήσει» και πρώτος άρχισε να τρέχει προς τον εχθρό. Πίσω του, συνεπαρμένοι από τον ηρωισμό του διοικητή τους, όρμησαν οι εύζωνοί του. Το θεριστικό πυρ των εχθρικών πολυβόλων προκάλεσε μεγάλες απώλειες στο τάγμα, το οποίο όμως συνέχιζε να πολεμά. Κάποια στιγμή ο ταγματάρχης Βελισσαρίου τραυματισμένος έπεσε στο έδαφος. Σύντομα μεταφέρθηκε σε κάποιο ορεινό χειρουργείο, στο οποίο άφησε την τελευταία του πνοή.

Όταν ο Βασιλιάς πληροφορήθηκε το θάνατό του λέγεται πως είπε: «Ήταν επόμενο. Τέτοιοι ήρωες δε ζουν πολύ». Στο συλλυπητήριο τηλεγράφημα που συνέταξε και απέστειλε προς τη σύζυγό του έγραφε τα εξής: «Χαιρετίζω τον Ήρωα των Ηρώων».

Ως ήρωας στη μυθολογική παράδοση αλλά και ως σύγχρονο κοινωνικό αρχέτυπο εννοείται κάποιος άνδρας ή γυναίκα,  που μπορεί να εμφανίζεται παραδοσιακά ως πρωταγωνιστής ενός μύθου, ενός θρύλου ή έπους και που κατέχει ικανότητες μεγαλύτερες από εκείνες που κατέχει ο μέσος άνθρωπος. Αυτές οι ικανότητες τον βοηθούν να εκτελέσει ασυνήθιστες και παράτολμες αγαθοεργές πράξεις   για τις οποίες γίνεται γνωστός  . 

 Η κοινωνική ανθρωπολογία, αντιμετωπίζοντας το θέμα και στην κοινωνιολογική του διάσταση, θεωρεί επίσης τον ήρωα ως ανάγκη μιας κοινωνίας ή ενός έθνους που χάνει τα ηθικά και πολιτισμικά του ερείσματα. Όπως στη σημερινή εποχή το Ελληνικό Έθνος. Ο ήρωας στην προκειμένη περίπτωση αποτελεί ένα ηθικό πρότυπο για τα νεαρά μέλη μιας κοινωνίας, αλλά και μια εξιλεωτική πράξη για την εγγενή αδυναμία της να αντιμετωπίσει τα πρακτικά της προβλήματα. Ο ήρωας και η δυναμική του μύθου λειτουργούν ως μέσο διδασκαλίας για τις επερχόμενες γενεές και μοναδική ελπίδα για την Ελλάδα.

Για να τιμήσει τον Ήρωα  το Γενικό Επιτελείο Στρατού έδωσε το όνομά του στο στρατόπεδο της Σχολής Πεζικού, στη Χαλκίδα από όπου διέρχονται όλοι οι Αξιωματικοί του όπλου της θυσίας, του Πεζικού και η Σχολή Ευελπίδων , που σήμερα μας τιμά με την αντιπροσωπεία της, έδωσε το όνομά του σε ένα από τα δύο Τάγματα Ευελπίδων.